martes, 30 de octubre de 2007

Che cos ci consiglia?



Sono appena arrivato… e sí, todos os tópicos se cumpren. A Italia profunda da que tanto se oe falar e se vía nas películas existe. Todo o que pasa e hai aquí poderíase resumir nas seguintes palabras: panadarías, mafia, televisión, coches, pizza, pasta…ou afirmar directamente que Vibo Valentia é unha tapadeira en sí.

Comezarei por ese mundo que tanto me apaixona e que damos en chamar televisión; mais non calquera televisión, senón a televisión italiana. O primeiro que chama a atención é a presenza de tías despampanantes bailando, facéndose a atontada e esinando xerorasamente pechamen en todo tipo de programas (e cando digo en todos, digo todos!), por non falar da publicidade. Non quero imaxinarme se aquí existise un "ente" como é Federación de Mujeres Progresistas de España (que pediu a retirada de Escenas de Matrimonio por fomentar a violencia cara as mulleres!!!). Pilar Barden, Cristina del Valle e algunha outra máis terían moito choio e non poderían atender á súa marabillosa e espléndida carreira "artística".

Se houbera que destacar algún programa sería sen dúbida Striscia la Notizia; que aplican á actualidade un moi bo humor (que tome nota Wyoming!). Ah, aquí tamén hai dúas chatis que botan por fora. Como non, en Italia hai ese tipo de series que persoalmente apéstanme: House, Anatomía de Gray, Prison Break, Perdidos ou Heroes, lévaas para a casa! Foi estreada estos días Il Capo dei Capi, a serie italiana máis cara de todos os tempos, e como podedes imaxinar xa sabedes de que pode ir (da mafia quizais?). Realmente aínda é aceptable para ver, mais vivindo con tías, as series citadas anteriormente son prioridade a visualizar.

Outros programas que tamén triunfan son as tertulias-pelexas sobre política, ¿Quiere ser millonario?, Mira quién baila, Hay una carta para ti, programas tipo Noche de fiesta, folklore, relixión (Dios salve al Padre Pío) e outras averracións á intelixencia. Entereime tamén que había unha versión de Los Serrano, mais aínda non logrei vela. Agardo impacientemente.

Falarei agora do tema máis recurrente estando en Calabria, a mafia. Dúas anécdotas a modo de exemplos. O meu pimeiro día aquí, saiu en Calabria TV a colocación dunha bomba a un almacén de froitas, mais non lle fixen moito caso. Fai un par de días cando fomos facer copias das chaves para todos, o escaparate da ferretaría estaba acribillado a balazos! Até este momento pensaba que iso da mafia era unha entelequia, que xa non existía. Vaia inxenuo!

Neste recuncho de Italia, a mafia posúe todas as panaderías e pastelerías. Así que cada vez que se compra pan aquí, os cartos son para a cossa nostra. Como vos podedes imaxinar a economía sumerxida é a que abonda. Isto está cheo de concesionarios de coches de luxo, pequenos talleres de 15 m2 que dan moito que pensar, venda de pan e pasteis en calquer local…

Falando un pouco da cidade, diría que é un tipo Pontevedra. O casco vello de Vibo Valentia está bastante podre e a parte "nova" carece de estética. Ten unha interesante rúa de tendas onde o que máis se ven son esos traxes italianos que relmente están moi ben. As beirarúas, na maioría das veces, non existen e aínda por riba a condución dos nativos é a máis irrespetuosa que vin nunca. Non hai cultura de bares, xa que os hai contados; e non digamos xa pubs, que debe haber tres. Total, aquí non hai a onde saír e nas grandes cidades italianas, ás dúas da madrugada xa non venden alcol. E o peor de todo, non se pode fumar en ningún sitio; discotecas, pubs, bares… Vendo isto, fan a Zapatero bo! Como está o fútbol!

Da comida que se pode decir, magnífica! Todo está boísimo, tanto as pizzas, a pasta, calzones e toda a variadísima cociña italiana. Debido ao extenso do tema e a sapiencia do que escribe, queda para outra ocasión.

Pois isto é todo polo de agora. A ver se alguén que me aprecie me manda unhas botelliñas de licor café ou licores galaicos varios.

A PRESTO!

lunes, 29 de octubre de 2007

CANCIÓNS DA SEMANA

ala, aqui tendes as cancions q me trouxeron de cabeza esta semana.
so espero q desta volta, os comentarios se refiran a o contido do artigo
ata luns

-moi ben, tripper HANOM AUSSE
http://www.myspace.com/hanomausse




-hunting for witches BLOC PARTY
-emily kane ART BRUT
-the pelican MENOMENA
-revolución CHUCHO

lunes, 22 de octubre de 2007

CANCIÓNS DA SEMANA

Compráceme anunciar o nacemento dun novo espazo semanal (saira os luns) neste noso blog, do cal eu (Toro Noise) me encargarei e q so pretende amosarlle a o q lle interese cales son as cancións q non podo deixar de escoitar cada semana (porsuposto algunhas repetiran), e se serve para q alguen recupere algun disco olvidado ou descubra outro estarei satisfeito. Por outra parte se alguén se enfada porque lle parecen moi malas,... q se foda


--"algún dia será" SURFIN` BICHOS
--"at & t" PAVEMENT
--"calamar" THE HOMENS
--"just another dream" LOOPSIDE
--"verano fatal" NACHO VEGAS & CHRISTINA ROSENVINGE

martes, 16 de octubre de 2007

Los Granadians rides again


Voltan á carga este xove conxunto que demostrarán unha vez máis o seu exquisito gusto polos ritmos de moda comos son o rocksteady ou o reggae sen esquecernos do garage mexicano dos 60 ou outros ámbitos como a ciencia ficción. A banda goza do recoñecemento de crítica e público, sendo a prensa británcia especializada quen define o seu son como: "...crunchy, jerky, esoteric!".



Los Granadians están preparando a saída do seu novo álbum que vera luz a finais de 2007. Todos e cada un dos temas serán hits. Algúns dos cortes gravados ata agora son "Una chica me dijo una vez", "Te puedes marchar", "Dulce sensación", "Hanna"...todos estes con marabillosas letras en castelán. Ademais destos, haberá os clásicos instrumentales cos característicos killers de hammond da man de Teddy Boy. A banda tamén gravou algúns videoclips para a pequena pantalla.



Agardaremos a que dunha vez por todas toquen en Galicia, como o fixeron non fai moito, os seus vecíños de Granada como son Red Soul Community.



Outro boa noticia para os amantes do 60's ska-cool rocksteady-early reggae. The Skatalites, a banda máis mítica de Xamaica, tocará por primeira vez en Galicia. Será o 10 de novembro en Vigo na Sala A!.


Video clip so seu anterior álbum 'El Temperamentel Sonido de Los Granadians': 'Terror Suspenso Reggay Sideral' (http://www.youtube.com/watch?v=xuq2JhA7gio)


lunes, 15 de octubre de 2007

Benvenuti Italia !


Hola de novo amigos! Mike Lois desprazarase á rexión de Calabria (http://es.wikipedia.org/wiki/Calabria) durante tres meses en misión especial. Todas as experiencias serán contadas neste blog, así que non lle quitar ollo.

Ah! saúdos a ese tal Sr. Wuainai (http://www.srwainai.blogspot.com/); se podedes, ignorádeo xa que carece do que damos en chamar cultura.

Arrivederci.


sábado, 13 de octubre de 2007


- pon unha na tua vida.

-q va tio, paso.



-vale, se mo dis con esa cara, poñoa e punto,

de feito vou poñer duas no balcon por se perdo unha


lunes, 8 de octubre de 2007

Opinión culinaria




Achégovos aquí un artigo de opinión (persoal, subxectiva e intransferible) sobre o que dan en chamar "cociña moderna". Este foi publicado no primeiro número da revista Artenativa e recibiu unhas magníficas críticas dentro do mundo cultural e tamén culinario, sendo premiado en varios festivais xornalísticos e festas gastronómicas varias. Bo proveito con Xacobe!

Liofilización, técnica de esterificación, técnica do nitróxeno líquido, escuma de fume, encapsulación... Quen se imaxinaría lendo isto, que este é un artigo que trata sobre a cociña; mellor dito, sobre a tan marabillosa nova cociña de hoxe en día que encarnan iluminados ilustres como Ferrán Adriá. Si amigos, estamos ante a peste da nova cociña e a presenza mediática dos sabios dos fogóns. Xa non nos asustamos ante a proliferación de cociñas con aspecto de quirófano, aínda que estes iluminados din que son laboratorios de experimentación; cociñeiros que presentan reality shows ou venden fascículos orientados ás señoras que ven estes programas.

Unha das maiores críticas que reciben estes novos gurús da sociedade, é que a súa cociña non é algo que se poida gozar todos os días, mais ese nunca foi o obxectivo destes, nin falta que fai! O máis famoso deles argumenta “a necesidade da creatividade culinaria fundamentada no coñecemento científico; un cociñeiro que descubra un novo universo gastronómico para beneficio de calquera persoa con desexos de alimentarse ben” No comment!!! . Que me diga alguén que para poder catar un menú degustación hai que agardar un ano e medio (non é broma!); mais non importa, despois de soltar a pasta xa poderás comunicarlle ás túas amizades que ti fuches un dos privilexiados comensais do Bulli. Sen ofender aos parvos, seremos parvos?

Falando do suposto toque underground que ten esta tendencia da nova cociña, unha comparación a modo de exemplo: un protagonista de Los Hombres de Paco adoita levar unha camiseta de Sinnamon Records e no bar desta serie hai un cartel de Franz Ferdinand. Espontaneidade? Non, é marketing do non markenting, a comercialización salvaxe do underground sen deixar de ser underground. Se lle aplicamos isto á cociña, sairía dun tubo de ensaio o tipo de visionario da cociña do que falamos.

Antes os cociñeiros eran anónimos, nunca traspasaban as sagradas paredes das cociñas. Ías a calquera restaurante e non tiñas nin idea quen che preparou eses saborosos manxares. Hoxe os restaurantes hai camareiros-manequíns, maîtres que che perdoan a vida coa ollada e no altar está o grande cociñeiro, recibindo as felicitacións dalgún comensal que pouco debeu saborear os pratos debido aos efectos caloríficos e/ou psicotrópicos dun viño que lle recomendara algún respectable alto cargo. Semella que xa non vale a simple cocción ou fritura. Da mesma maneira que para esta alta cociña, porque non aplicamos o mesmo baremo para un mecánico? Imaxinádesvolo cambiando o aceite a un coche entre flores e serpentinas cobrando o mesmos salario que un director de banco?

Non vou defender eu aquí as razóns que dan a maioría da xente desprezando esta cociña: onde estea un bo churrasco con patacas frixidas, co que che poñen no prato non te fartas, coa fame que se pasa no mundo... aínda así, fago unha proposta; porque non conceder bolsas de axuda para as persoas que non teñan solvencia económica e así democratizar a alta cociña? Non reciben bolsas de estudo esa parte privilexiada desta nosa sociedade que damos en chamar universitarios?

Mais si, recoñézoo, gustaríame ir ao Bulli e probar un souflé de boniatos escalivados con aceite de tartufo e ovas de troita ao fume de mandarina. Porque neste mundo de aparencias, construído para que os novos ricos poidan demostrar o que son, poder ensinarlles educación. A educación que carecen no sentido gustativo polo que pagan unha inxente cantidade de diñeiro. Meus probes. Serán dos nosos?

viernes, 5 de octubre de 2007

CHEGAMOS!!!


benvidos a todos a este noso blog bicefalo, onde encontraredes comentarios sobre música, criticas culinarias, debates do tipo republica vs borbons vs carlismo (corrente esta ultima moi interesante e de auxe, sobre todo nunha pequena aldea da navarra mais oriental), comentarios deportivos (analizaremos de forma minuciosa a vida e obra do mitico DIMITRI RADCHENCO), e todo aquelo sobre o q nos preste escribir, e punto.

Xa estamos eiquí !


Benvidos! Estámonos lendo o libro de instrucións, mais como somos tíos listos (algún até enxeñeiro), moi cedo teredes novas nosas. Saúdos.